Ολα στο επακρο

 

"Ενθουσιάζομαι εύκολα κι αυτό είναι το κουσουράκι μου! Αγαπάω με όλο μου το "είναι" σε έναν κόσμο που η ξεπέτα έχει δώσει τη θέση της στην αγάπη! Έχω μάθει να βιώνω όλα τα συναισθήματα στο έπακρο και καταλήγω να σπάω τα μούτρα μου..." ,την άκουσα να λέει κι η ψυχή μου ταυτίστηκε μαζί της!

Έμεινε εκεί να μιλάει με σκυμμένο το κεφάλι για σχέσεις με ημερομηνία λήξης και αγάπες με ασυμβίβαστους πρωταγωνιστές. Κι εκεί που ήθελα να της δώσω κουράγιο, ταυτίστηκα τόσο μαζί της που δεν κατάφερα να βγάλω άχνα.

Αυτός ο διάλογος μας, πάντα κατέληγε μονόλογος παραπόνων. Παραπόνων που δεν κατάφεραν ποτέ να ειπωθούν, γιατί δε βρέθηκαν οι λέξεις που θα κατάφερναν να τα εκφράσουν. Και κάθε φορά που έφτανε ένα βήμα πριν τα ξεστομίσει κάτι την τραβούσε πίσω ,σαν μαγνήτης και την έκανα να τα πνίξει βαθιά μέσα της.

Ένιωθε, κι αυτό ήταν που τους ενοχλούσε, γιατί έμαθαν να μην νιώθουν. Οι άνθρωποι έγιναν ρομπότ που κοιτάζουν να περάσουν καλά και εξαφανίζονται. Εξαφανίζονται για να μη νιώσουν, γιατί φοβούνται μην πληγωθούν. Εκείνη όμως είχε μάθει να μη φοβάται!

Τα ζούσε όλα στο έπακρο, ακόμα κι αν ήξερε, ότι δε θα υπήρχε επιστροφή! Ήλπιζε να την αγαπήσουν, όπως ακριβώς αγαπούσε κι αυτή, με όλο της το "είναι". Ήθελε ξεκάθαρα συναισθήματα και πάντα βρισκόταν χαμένη ανάμεσα σε δήθεν αγάπες...Όταν όμως ζεις τα πάντα στο έπακρο, τολμάς για ό,τι αγαπάς και δεν αφήνεις κανέναν να σε παραμυθιάσει. Γιατί τα παραμύθια που "τρώμε" συνήθως μας πέφτουν βαριά και δε χωνεύονται εύκολα. Κι εσύ ποτέ σου δεν "έτρωγες" παραμύθια!

Της Όλγας Στράντζαλη