Θα αγαπουσες περισσοτερο...

Αν μπορούσες να διαχειριστείς τον χρόνο, αν ήξερες ότι το παρελθόν θα μπορούσε να γίνει παρόν για μια στιγμή, τότε τι θα επέλεγες να κάνεις;
Ίσως να μπορούσες να συγχωρήσεις κάποιους ανθρώπους που σε πλήγωσαν, ίσως πάλι να χαμογελούσες και να μοίραζες αισιοδοξία σε άτομα που σε αγαπούν και τέλος ίσως να αγαπούσες περισσότερο!

Θα αγαπούσες περισσότερο όλους εκείνους τους ανθρώπους που ήρθαν στη ζωή σου ,για να μείνουν,
εκείνους που σε σημάδεψαν με τα "μεγάλα"και βαρύγδουπα λόγια τους,
εκείνους τους πιο φανταχτερούς ,που μόλις συναντούσες μια δυσκολία γίνονταν καπνός σε κλάσματα δευτερολέπτου,
εκείνους που σε σχολιάζουν χωρίς να ξέρουν τους Εφιάλτες με τους οποίους παλεύεις καθημερινά.

Θα  αγαπούσες  όμως περισσότερο αυτούς τους Εφιάλτες, γιατί ακόμη κι αν σε πρόδωσαν όπως ο ομώνυμος ήρωας τους Σπαρτιάτες στις Θερμοπύλες πάντα θα ξέρεις ότι κατά βάθος ήθελαν να τους θεωρείς με το μέρος σου.
Θα τους αγαπούσες, γιατί πάντα θα κατέχουν ένα κομμάτι στην καρδιά σου. Μεγάλοι ή μικροί, σπουδαίοι ή ασήμαντοι, περαστικοί ή επίμονοι επισκέπτες πάντα θα σε στοιχειώνουν. Θα σε κάνουν να νιώθεις κάτι περίεργο όταν τους σκέφτεσαι.

Αν η αγάπη ήταν μια αμοιβαία συνύπαρξη μεταξύ των ανθρώπων, τότε δε θα υπήρχαν Εφιάλτες. Τι θέλουμε όμως πραγματικά; Αγάπη δίχως φράγματα και διαχωριστικές γραμμές ή να αγαπάμε περισσότερο συνυπάρχοντας με τον κάθε λογής Εφιάλτη που στοιχειώνει την καρδιά και το μυαλό μας;

Κι αν φτάσεις κάποτε στο σημείο να καταλάβεις  τι πραγματικά επιζητάς, τότε θα ερθει η στιγμή να παλέψεις γι'αυτό και να αντιμετωπίσεις τον κάθε Εφιάλτη σε μια μάχη που ο νικητής θα είσαι μόνο εσύ, γιατί δε θα έχεις πια τρωτά σημεία!

Της Όλγας Στράντζαλη