Ποσο θα κατσεις;

Θα ήταν πιο ειλικρινές αν έλεγες "για όσο αντέξουμε" ,αντί "για πάντα". Είχα μάθει να μην πιστεύω σε μεγάλα λόγια,αλλά ο ενθουσιασμός της στιγμής σε κάνει να έχεις ελπίδες. Σε κάνει να νιώθεις ότι πετάς, ότι για μια στιγμή αφηνεις τα προβλήματά σου στην άκρη και την θέση όλων παίρνει ο έρωτας.

Εκεί που έχεις χάσει την ελπίδα σου στον άνθρωπο ξαφνικά όλα γίνονται όμορφα. Τα βλέπεις όλα με άλλο μάτι. Είναι σα να ζεις μέσα σε μια φούσκα και να μην επηρεάζεσαι από όσα γίνονται τριγύρω. Σα να μη μπορούν να σε τρυπήσουν τα βέλη της πραγματικότητας και να είσαι ασφαλής μέσα σε ένα δικό σου ξεχωριστό μικρόκοσμο.

Τι γίνεται όμως όταν η φούσκα είναι έτοιμη να σκάσει;Τι γίνεται όταν ο μικρόκοσμός σου αρχίζει να γκρεμίζεται και εσύ αρχίζεις από άτρωτος να γίνεσαι ευάλωτος; Πώς αλλάζει η ζωή σου από τη μια στιγμή στην άλλη; Δυστυχώς κάποια στιγμή έρχεσαι αντιμέτωπος με αυτό το συναίσθημα, την απογοήτευση.

Η γοητεία του ανέφικτου σε κάνει να ξεχάσεις για λίγο τον έξω κόσμο και όταν πια έχεις συνηθίσει να ζεις στον μικρόκοσμό σου, τότε όλα γκρεμίζονται και πρέπει να επιστρέψεις στην πραγματικότητα. Αλλά βέβαια εσύ φταίς! Έπρεπε απ'την αρχή να τον ρωτήσεις :"Πόσο θα κάτσεις;Να κάνω όνειρα ή καφέ;"

Γιατί τώρα που έχεις ήδη να ονειρεύεσαι, άντε να πραγματοποιήσεις όλες  τις ενδόμυχες σκέψεις σου!Και να θυμάσαι επειδή οι σχέσεις είναι σαν φούσκες, πάντα να είσαι έτοιμος για μια ξαφνική επιστροφή στην πραγματικότητα.

Της Όλγας Στράντζαλη