Οι φωνες που μας σημαδεψαν

Πάντα ανάμεσα στο πολύβουο πλήθος, στην ερημιά ενός φιλιού, στην φασαρία μιας δεμένης παρέας, πάντα θα ξεχωρίζει μια φωνή. Δεν έχει κάτι το ιδαίτερο, δεν είναι καν αξιοπρόσεκτη, αλλά ξεχωρίζει. Την έχεις συνδέσει με ένα πρόσωπο, την έχει εξωραϊσει και την έχεις απαλλάξει από κουσούρια και παραξενιές.

Άσχετα αν είχες την τύχη να την ακούσεις μία ή πολλές φορές, αν μιλούσε ,τραγουδούσε, φώναζε ή γελούσε, αυτή η φωνή θα'ναι για σένα ένα προσωρινό καταφύγιο, μια προσωρινή Ιθάκη! Κι όσο κι αν ξέρεις ότι η Ιθάκη είναι ο προορισμός σου, άλλο τόσο σε "δίδαξε" να ταξιδεύεις μακριά της και να ανοίγεις πυξίδες για νέους προορισμούς.

Πάντα την άκουγες να σε συμβουλεύει, να σου φωνάζει πού και πού και κάποιες φορές να "λυγίζει"και να "σπάει"απλά με ένα δάκρυ σου. Κοβόταν, χαμήλωνε και συγκέντρωνε ξανά τις δυνάμεις της για να σε αντιμετωπίσει.Κι αναρωτιόσουν ,τι έκανες λάθος, τι πήγε στραβά και τι θα έκανε πάλι τα πράγματα όπως παλιά.

Θυμάμαι την πρώτη φορά που κόπηκε η φωνή μου από το κλάμα, θυμάμαι να συνειδητοποίησα εκείνη τη στιγμή πως έχασα την Ιθάκη μου,δεν είχα λόγο, δεν είχα προορισμό και όλο το ταξίδι μου χάθηκε δίχως νόημα. Συνειδητοποίησα όμως για πρώτη φορά πως η χαμένη Ιθάκη ήταν απλά το έναυσμα, για να δω με άλλο μάτι το προσωπικό μου ταξίδι.

Μην μένετε προσκολλημένοι σε κάθε όμορφη Ιθάκη που σας παραμυθιάζει! Ανοίξτε φτερά για τα δικά σας μοναδικά ταξίδια και ξανοιχτείτε σε άγνωστα και ανεξερεύνητα νερά.Κι ίσως τότε να βρείτε μια Ιθάκη που τελικά να μοιάζει στην φωνή που αγαπήσατε...

Της Όλγας Στράντζαλη