Λογια : Οι γρατζουνιες της ψυχης

Από μικρή έψαχνα να βρω το κρυμμένο νόημα πισω από τις λέξεις, ήλπιζα να καταλάβω αυτά που έλεγαν οι μεγάλοι με τόσο στόμφο και βλέμματα παράξενα. Ένιωθα να είμαι έξω από τα νερά μου και παρόλα αυτά προσπαθούσα με νύχια και με δόντια να κολυμπήσω μέχρι να φτάσω στο απάνεμο λιμάνι της κατανόησης.

Πίστευα πως τα λόγια και οι σκέψεις κάποιου ανθρώπου εκφράζουν τον χαρακτήρα του και βοηθούν τον συνομιλητή του να καταλάβει πράγματα γι'αυτόν. Όσο μεγάλωνα καταλάβαινα πως μάλλον γινόταν το αντίθετο. Στους ανθρώπους αρέσει να κρύβονται πίσω από ψεύτικα βλέμματα και μεγάλα  "όμορφα"λόγια. Λόγια που "ανθίζουν" σαν εκείνα τα βελούδινα μπορντώ τριαντάφυλλα τις πρώτες μέρες της άνοιξης. Τόσο όμορφα, τόσο μαγικά ,αλλά συνάμα τόσο επικίνδυνα. Σαν πας να τα κόψεις σε τρυπάνε.Οι κουβέντες τους σαν υπέροχα τριαντάφυλλα σε συντροφεύουν μέχρι να έρθει η στιγμή να τα αγγίξεις. Τότε σε πληγώνουν κατευθείαν και μη θέλοντας να το αποδεχτείς εξακολουθείς να τα αγγίζεις.


Να θυμάσαι πως τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως θέλουμε να πιστεύουμε ότι έίναι και τα λόγια καμιά φορά είναι σπασμένα γυαλιά που προσπαθείς να τα πιάσεις με τρόπο για να μην κοπείς. Να μάθεις να ξεπερνάς τις άμυνές σου και να βλέπεις τα πράγματα από διαφορετικές οπτικές. Να προσπαθείς να κατανοείς τους άλλους, χωρίς όμως να γίνεσαι πάντα ένα με αυτούς, απλά να προσπαθείς να τους καταλάβεις, να μπεις για μια στιγμή στα μάτια τους και να δεις τον κόσμο μέσα απ'αυτά. Μόνο έτσι θα βρεις το κρυμμένο νόημα πίσω από τις λέξεις...

Της Όλγας Στράντζαλη