Οσοι εφυγαν...

Όσοι έφυγαν, χάραξαν ένα δρόμο που έμεινες να κοιτάζεις με απορία! Περίμενες να χαθούν στο τέλος του δρόμου χωρίς καμία αντίδραση, καμιά αγωνία, καμιά κραυγή! Η σιωπή είχε "καλύψει"τα πάντα, είχε τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε μια βουβή ταινία μεασπρόμαυρες σκηνές...
 Κι εσύ; Ποιος θα νοιαζόταν πια για σένα; Ποιος θα περπατούσε εκείνον τον άδειο δρόμο για να σε συναντήσει; Ποιος θα σου έδινε το χέρι του να "ακουμπήσεις"τη ζωή σου από 'δω και πέρα;


Φεύγοντας οι άνθρωποι δεν νοιάζονται για το τι αφήνουν πίσω τους. Παύουν να μεριμνούν γι' αυτούς που κάποτε αγαπούσαν και κοιτάζουν μόνο μπροστά! Κοιτάζουν κάθε ρωγμή του ασπρόμαυρου δρόμου που περπατούν έχοντας πάντα σκυμμένο το κεφάλι ,σαν να είναι ένοχοι για το πιο αποτρόπαιο έγκλημα.

Εσύ μένεις απλά να τους κοιτάς χωρίς λέξεις να συνοδεύουν την απορρημένη σου έκφραση. Μετά από καιρό αναπολείς και θυμάσαι τα λόγια που σε είχαν σημαδέψει, τις εκφράσεις του προσώπου που σε έκαναν πάντα να γελάς, ακόμα κι αν ήσουν στα "κάτω" σου, τα αρώματα που σε ταξίδευαν σε έναν συγκεκριμένο προορισμό και τα βλέμματα ,που αν και ήταν τόσο συγκεκριμένα, σου έδιναν την ελευθερία να αποδράσεις από την πραγματικότητα και να βρεθείς για λίγο σε ένα κάπου αλλού. Σε ένα ωραίο "αλλού"που μόνο ευχαρίστηση σε γέμιζε!

Και τώρα;Πώς θα συμβιβαστείς; Πώς θα συνεχίσεις να αγαπάς; 

Όσοι έφυγαν σε έκαναν καχύποπτο! Σε έκαναν να χάσεις τις ελπίδες σου στον άνθρωπο, σε έκαναν να μισήσεις τον εαυτό σου για τις επιλογές σου και σε πότισαν με απογοήτευση.Άντε τώρα να σταθείς στα πόδια σου...να μάθεις να εμπιστεύεσαι και να αγαπάς ξανά! Απλά να θυμάσαι, πως όσοι έφυγαν δεν ήταν ποτέ πραγματικά εδώ...

Της Όλγας Στράντζαλη