Ψαξε να με βρεις...

 Το κυνηγητό ποτέ δεν ήταν το αγαπημένο μου παιχνίδι γιατί πάντα προτιμούσα το κρυφτό. Με έκανε να νιώθω ελεύθερη ,να αναπνέω και να αποστασιοποιούμαι. Η κάθε κρυψώνα ήταν για μένα σημαντική, πολύ δύσκολα την φανέρωνα σε άλλους και ακόμα πιο δύσκολα την αποχωριζόμουν.

Δεν άλλαξαν και πολλά μεγαλώνοντας, οι κρυψώνες πλέον δεν ήταν σημεία της γειτονιάς ούτε είχαν όνομα, αλλά δεν έχασαν ποτέ την σημασία τους, για να μην πω ότι ήταν πολύ πιο σημαντικές. Κυρίως όμως εκείνες τις μοναχικές στιγμές, τις στιγμές που η μοναξιά χτυπούσε την πόρτα και "'έμπαινε" χωρίς να της ανοίξει κανείς.

Ο καιρός περνούσε, γλιστρούσε σαν τις σταγόνες της βροχής που πέφτουν στο λερωμένο τζάμι κατά τη διάρκεια μιας καλοκαιρινής μπόρας.Μετά όλα άλλαξαν, οι κρυψώνες ήταν μόνιμη κατάσταση, διαφυγή από την ρουτίνα, τις στεναχώριες, την μοναξιά, τον φόβο και όλα αυτά τα άσχημα απότοκα της απογοήτευσης.

Μόνο εσύ ήξερες που "κρυβόμουν", είχες την ικανότητα να με ανακαλύπτεις, να βρίσκεις που ήμουν και να με φωνάζεις, όπως τότε στο παιδικό παιχνίδι. Μου άρεσε πολύ που το ήξερες, γιατί μου άρεσε να κρύβομαι...

Ψάξε, λοιπόν, να με βρεις και μην με αφήνεις στιγμή σε κρυψώνα! Ψάξε να βρεις τον λόγο που επιλέγω να κρυφτώ και να μείνω μακριά από όλους και κοντά σε σένα. Ψάξε να με βρεις, γιατί η αγκαλιά σου είναι μακράν η καλύτερη κρυψώνα που ανακάλυψα και ποτέ δεν θα την μοιραστώ...

Της Όλγας Στράντζαλη

      "Ψάξε να με βρεις μες στα τραγούδια που ν'αντέξεις δεν μπορείς"