Να με προσεχεις...

 Να με προσέχεις και να με νοιάζεσαι τις ώρες που κανένας δεν είναι κοντά μου, να μπορέσεις , αν γίνεται να με καταλαβαίνεις χωρίς απαραίτητα να σου μιλάω και να μπορείς να "μπεις μέσα" στα ρούχα  μου και να νιώσεις για λίγο όπως εγώ. Ξέρω θα πεις πως ζητάω πολλά και ότι πρέπει να πάψω να είμαι γρίφος!

Ίσως έχεις δίκιο, ίσως οι άνθρωποι πρέπει να είμαστε πιο ανοιχτοί, πιο εκδηλωτικοί. Ίσως πρέπει να πάψουμε να φοβόμαστε μήπως στεναχωρήσουμε τους γύρω μας και να μιλάμε περισσότερο για τα πράγματα που μας στεναχωρούν. Μακάρι , να ήμασταν σε θέση να καταλαβαίνουμε τι σκέφτονται και τι θέλουν οι άνθρωποι που αγαπάμε. Μήπως όμως αυτό θα μας πλήγωνε;

Πάρα πολλές φορές στεναχωριόμαστε και δεν το δείχνουμε, γιατί δε θέλουμε να πληγώσουμε και τους γύρω μας. Ζούμε ένα μικρό θάνατο μέσα μας και παρόλο που είμαστε πληγωμένοι χαμογελάμε.Πόση δύναμη χρειάζεται ένας άνθρωπος για να χαμογελάσει; Πόσο δύσκολο είναι να δείχνεις καλά, γιατί ξέρεις ότι μέσα σου είσαι δυνατός;

Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι κι οι δυνατοί κάποτε λυγίζουν. Τα χαμόγελα κάποτε "σβήνουν" και τα δάκρυα παίρνουν τη θέση τους. Το κλάμα είναι η ανακούφιση που περιμένουμε.Τα δάκρυα είναι ίσως τα λόγια της ψυχής, είναι τρόπος διαφυγής, μια μικρή "συναισθηματική επανάσταση". Μια επανάσταση που τελειώνει γρήγορα και στην οποία της περισσότερες φορές θρηνούμε θύματα!

Θέλω να προσπαθήσεις να με κάνεις να αποφύγω την επανάσταση, να αντισταθώ στην πιο εύκολη δίοδο και να αντέξω λίγο ακόμα. Και ξέρεις γιατί; Γιατί οι άνθρωποι μας δίνουν νόημα στις στιγμές μας και οι στιγμές μας υπάρχουν όσο προσπαθούμε. Γι' αυτό λοιπόν να με προσέχεις...

Της Όλγας Στράντζαλη 

Μάτια μου γλυκά να με αντέχεις...