Η γοητεια του ανεφικτου…της Ολγας Στραντζαλη

Έρχεται η ώρα που θέλεις να ξεφύγεις.. 

Έρχεται η ώρα που θέλεις να ξεφύγεις απ’ όλους κι απ’ όλα ,που θέλεις να σταματήσεις να ακούς δικαιολογίες , που θέλεις να ξεκολλήσεις από άτομα και γεγονότα, κι όμως κάτι σε κρατάει εκεί. Ψεύτικοι φίλοι, ανόητες αγάπες, χαιρέκακοι άνθρωποι ,έκδηλη υποκρισία και μια ψυχή που όλο υποφέρει.

Ένα πράγμα θέλω να μάθω. Πόσο αντέχει κανείς να υπομένει ξέροντας πως όλο αυτό δεν οδηγεί κάπου; Είμαστε άραγε μόνο εμείς λάθος ή  κάποιες φορές φταίνε κι οι άλλοι; Είναι ο εγωισμός που χαλάει τις ανθρώπινες σχέσεις ή κάτι άλλο; Πολλά ερωτηματικά, λίγες απαντήσεις κι ένας κόσμος που αλλάζει συνεχώς. Θα μπορέσουμε να αντέξουμε λίγο ακόμη;

Κι επειδή η αγάπη δεν είναι λόγια και άνθρωποι, αλλά στιγμές ,ας προσπαθήσουμε λίγο να «τακτοποιήσουμε» κατά κάποιον τρόπο τις σκέψεις μας. Φτάνει κάποτε η στιγμή που κοιτάς κάποιους ανθρώπους στα μάτια και νιώθεις πως σου μιλάνε. Όταν τα βλέμματα γράφουν ολόκληρους τόμους, τα στόματα υποκλίνονται στη σιωπή.  Νιώθεις πως κάποιοι σε καταλαβαίνουν  και σου απαντούν απλά με ένα νεύμα.

Ξαφνικά, νιώθεις ότι τα μάτια σου μπορούν να χαμογελάσουν και να φανερωθεί η ομορφιά της ψυχής σου. Άτομα που μπαίνουν στη ζωή σου ξαφνικά και είναι δίπλα σου στις πιο δύσκολες στιγμές σου, άλλωστε στις εύκολες και τις χαρούμενες όλοι μπορούν να είναι εκεί. Άνθρωποι που ένιωσαν για σένα πράγματα που ποτέ δεν πίστεψες ότι θα μπορούσε να νιώσει κανείς και σε κατάλαβαν περισσότερο από όσο εσύ καταλαβαίνεις τον ίδιο  σου τον εαυτό σου. Ξέρω όλο αυτό ακούγεται κάπως συγχυσμένο…

Είναι αλήθεια πως υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να διαβάσουν τα μάτια μας; Είναι αλήθεια πως τα μάτια μας φανερώνουν τον ψυχικό μας κόσμο; Κι αν όντως τα μάτια είναι βιβλία, ποιοι είναι οι δυνητικοί αναγνώστες τους;

Νομίζω πως είναι όλοι αυτοί που συνδέθηκαν κάποια στιγμή μαζί σου, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, αλλά τελικά δεν κατάφεραν να μείνουν δίπλα σου. Το ελάττωμα που «κουβαλούν» αυτοί οι άνθρωποι και άμεσα επηρεάζει κι εσένα είναι η γοητεία του ανέφικτου. Είστε τόσο κοντά μα συνάμα τόσο μακριά, τόσο ίδιοι μα και διαφορετικοί, τόσο συνδεδεμένοι και χωρισμένοι ταυτόχρονα.

Μιλάμε για ψυχές που συναντήθηκαν πριν χαράξουν διαφορετικές πορείες στον χωροχρόνο. Και ξέρεις κάτι; Ίσως αυτή να είναι η γοητεία του ανέφικτου, ο τρόπος που η μοίρα επιτρέπει να συνδεθείς με κάποιους ανθρώπους , με το οποίους από την αρχή υποψιάζεσαι ίσως πως θα χαθείτε, αλλά κάτι σε τραβάει να προσπαθήσεις. Αυτό το κάτι, αυτή η γοητεία είναι που σε παρακινεί, ελπίζεις ,κάνεις όνειρα που τις περισσότερες φορές δεν πραγματοποιούνται. Αξίζει όμως να ονειρεύεσαι, γιατί είναι το πρώτο και τελευταίο πράγμα που σε κρατάει ζωντανό κι ελεύθερο…

 της Όλγας Στράντζαλη

Δείτε επίσης: Οι πιο σημαντικοί άνθρωποι στην ζωή μας