Με ή χωρίς επιστροφη; της Όλγας Στραντζαλη

Με ή χωρίς επιστροφή;

Μικρά ή μεγάλα, κοντινά ή μακρινά , περασμένα ή μελλοντικά, τα ταξίδια είναι τα μεγαλύτερα δώρα που κάναμε ή σκοπεύουμε να κάνουμε στον εαυτό μας. Μακριά από όλους και από όλα με παρέα ή με συντροφιά τον ίδιο τον εαυτό μας ανακαλύπτουμε καινούργια τοπία, γνωρίζουμε νέους ανθρώπους, ερχόμαστε σε επαφή με νέες αύρες και το αποτέλεσμα απλά λυτρωτικό. Ποτέ μου δεν μπόρεσα να διακρίνω… 

Τι έχει μεγαλύτερη αξία, το ίδιο το ταξίδι ή ο προορισμός στον οποίο αυτό οδηγεί;

Σίγουρα, και τα δύο είναι σημαντικά με τον δικό τους τρόπο το καθένα. Το ίδιο το ταξίδι γιατί γεμίζει το κάθε άτομο με νέες εμπειρίες, το «εισάγει» σε νέους τρόπους σκέψης, του δίνει την ευκαιρία να δει νέα τοπία και να επικοινωνήσει με καινούργιους ανθρώπους που ίσως να μην τους ξανασυναντήσει ποτέ ξανά στη ζωή του. Όλο αυτό δεν είναι από μόνο του γοητευτικό; Είναι μια διαδικασία, η οποία σε μυεί να την ακολουθήσεις. Αλλά και ο προορισμός αποτελεί την επιβράβευση της εκπλήρωσης ενός πετυχημένου ταξιδιού, εκείνη η ανακούφιση που νιώθεις όταν πατάς σε διαφορετικό έδαφος, που βλέπεις κάτι ίσως για πρώτη φορά και που τα μάτια σου είναι αποδέκτης μιας διαφορετικής λήψης, όπως ακριβώς συμβαίνει με τον φακό της φωτογραφικής μηχανής.

Πίσω λοιπόν  από ένα κομμάτι γυαλιού, που αποτελεί εμπόδιο ανάμεσα σε σένα και το φυσικό τοπίο που διασχίζεις, βιώνεις κάτι πρωτόγνωρο κάθε φορά. Μια εσωτερική έκρηξη που σε κάνει να θες να συνεχίσεις να ταξιδεύεις.Όταν  ταξιδεύεις με μόνη συντροφιά τον εαυτό σου αποκομίζεις καινούργιες εμπειρίες που δεν τις συνδέεις με πρόσωπα. Το υλικό είναι τεράστιο κι εσύ δεν ξέρεις τι να «κρατήσεις» στη μνήμη σου ,για να μην το απωθήσει η λήθη.

Ας περάσουμε όμως στην αγαπημένη μου κατηγορία ταξιδιών ,αυτή των ταξιδιών που προορισμός τους είναι ένα πρόσωπο. Αυτά είναι που μας καθορίζουν και μας διαμορφώνουν περισσότερο από κάθε άλλο είδος ταξιδιού. Το ταξίδι σε αυτήν την κατηγορία δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο, γιατί συνήθως είναι μια καθιερωμένη διαδρομή, αφού συνήθως αυτό το ταξίδι είναι επαναλαμβανόμενο και οδηγεί στον ίδιο κάθε φορά προορισμό.

Για να ξεκινήσει ένα τέτοιο ταξίδι σίγουρα υποκινείται από νοσταλγία και συναισθήματα για το πρόσωπο που θα συναντήσεις. Κάποιες φορές γίνεται μόνο γι’ αυτό το άτομο. Δεν ενδιαφέρεσαι για την διαδρομή , την ταλαιπωρία , τις δυσκολίες που θα συναντήσεις, το μόνο που σε νοιάζει είναι να συναντήσεις αυτό το πρόσωπο. Κάποιες άλλες φορές βέβαια το άτομο που ταξιδεύεις για να συναντήσεις αποτελεί απλά πρόφαση για το ίδιο το ταξίδι. 

Όμως τις περισσότερες φορές ταξιδεύεις για εκείνον που θέλεις να δεις από κοντά γιατί μια φωτογραφία, ένα μήνυμα κι ένα τηλέφωνο δεν είναι ποτέ αρκετά. Κι ένα άγγιγμα είναι το σημαντικότερο που θα μπορούσες να αποκομίσεις από αυτό το ταξίδι.

Της Όλγας  Στράντζαλη

Δείτε επίσης:  Η ΓΟΗΤΕΙΑ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ